ती, मी आणि पाऊस : भाग १
आज ‘मैत्री दिन’. या निमित्ताने वाचकांसाठी व साहित्यरसिकांसाठी आजपासून ‘साप्ताहिक सदर’ अंतर्गत लेखकाच्या संमतीने ‘ती, मी आणि पाऊस’ ही कथा प्रकाशित करीत आहोत. कथा क्रमशः प्रकाशित होत राहील. कथेविषयीचे अभिप्राय व सूचना नक्की कळवा.
साप्ताहिक सदर | ती, मी आणि पाऊस
आकाशात काळे ढग दाटून आले, गार वारा सुटला आणि पाऊस पडायला सुरुवात झाली, की माझ्या मनातसुध्दा तिच्या आठवणींचे ढग दाटून येतात. न चुकता, न बोलवता प्रत्येक पावसात तीची आठवण मला भेटायला येते, गळ्यात पडते, करकचून मिठी मारते आणि माझ्या डोळ्यातून अश्रु घेऊन जाते.
आज सकाळपासूनच बाहेर रिमझिम पाऊस पडतोय आणि सकाळपासूनच ‘ती’च्या आठवणींनी माझं मन भरून आलंय. आम्ही लहानपणापासूनच एकमेकांना ओळखायचो. आमच्या शेजारीच तिचं घर होतं. ती, तिची आई आणि तिचे बाबा. असे ते तिघेच होते. आमच्या घरी मात्र मी, ताई, आई, बाबा, आजी आणि आजोबा. घरातले सगळेच प्रेमळ त्यामुळे तिच्या घरातले आमच्या घरातलेच झाले होते. एकदम मस्त नातेसंबंध होते. मला लहानपणीचं जास्त काही आठवत नाही, पण आई गप्पा मारताना बर्‍याच वेळा सांगते त्यावरून मी हे सांगतोय. ‘ती’चे आई-बाबा कामाला गेले की, ‘ती’ दिवसभर आमच्याच घरी असायची.
ती आणि मी आम्ही दोघेपण सारख्याच वयाचे. त्यामुळे आम्ही एकत्र खेळायचो. ताई जरा मोठी होती, त्यामुळे ताई आमच्यासोबत खेळायची कमी आणि सुचना जास्त करायची. आमचं भांडण झालं की सोडवायला ताई असायची. तिला चॉकलेट द्यायची आणि मला मारायची. आमच्या घरात ना माझ्यापेक्षा तिचेेेच लाड जास्त व्हायचे. ती होतीच तशी म्हणा, प्रत्येकाने कौतुक करावे, लाड करावे अशी! मी मात्र हुंबरदंड्या. त्यामुळे माझं कौतुक करायला शब्द कमी आणि हात जास्त वापरले जायचे.
हळूहळू आम्ही शाळेत जायला लागलो. एकाच वर्गात होतो. एकत्रच यायचो जायचो. वर्गात तिचा आणि माझा कायम पहिला नंबर यायचा. तिचा अभ्यासात आणि माझा मारामारीत. घरी गेल्यावर दोघांचे पण कौतुक व्हायचे, तीचे कॅडबरी देऊन आणि माझे धपाटे देऊन. मला मार खाताना बघून तिला कसंतरी वाटायचं. मग ती तिचं चाॅकलेट मला द्यायची. मी मात्र जळायचो तिच्यावर. मुद्दाम खोड्या काढायचो तिच्या आणि ती रडली की मला बरं वाटायचं. तिला रडवलं म्हणून मला अजून मार खावा लागायचा, पण त्याच एवढं काही वाटायचं नाही. आजीजवळ जाऊन रडलं, की आजी लाड करायची; त्यामुळे ‘ती’ला रडवायला आणि मार खायला मला अजून स्फुरण चढायचं. असे बरेेच किस्से आई अधूनमधून मला सांगत असते.
आम्ही चौथी-पाचवीला होतो तेव्हा. (आता जरा मोठे झालो होतो.) थोडं थोडं कळायचं. त्यामुळे मी तिला जरा कमी त्रास द्यायचो. आता आमच्यात मैत्रीचे धागे विणले जात होते. स्वभाव मात्र भिन्न, अगदी लहानपणीसारखेच. ‘ती’ एकदम शांत, सालस, गोड. मी मात्र हुंबरदंड्या, आरबुज. पण मित्र म्हणून आम्ही एकमेकांना पूरक होऊ लागलो होतो. ती मला अभ्यासात मदत करायची आणि मी तीला डबा संपवायला मदत करायचो. तिला वर्गात कोणी चिडवले किंवा खोडी काढली, की मी मधात पडायचो. मजा यायची पण खूप. तिने मला खूपवेळा शिक्षकांचा मार खाण्यापासून वाचवलंय.
एकदा आम्ही दोघेही शाळेतून घरी चाललो होतो. पाऊस सुरू झाला आणि आम्ही एका ठिकाणी आडोशाला उभे राहिलो. मस्त पाऊस पडत होता. ती पावसाच्या कविता म्हणत होती. पत्र्यावरून पडणाऱ्या पावसाच्या पाण्याच्या धारेला हाताने मधेच छेदत होती, तेच पाणी माझ्या अंगावर उडवत होती. हसत होती. पायात साठलेले थोडेसे पावसाचे पाणी पायाने उडवत होती. पावसाची जमेल तेवढी मजा घेत होती. मी मात्र तोंड बारीक करून पाऊस उघडायची वाट पहात होतो. घरात आई गरमागरम भजी तळत असताना मला दिसत होती (पाऊस पडायला लागला की आई भजी करते ना म्हणून). कधी एकदा पाऊस उघडतोय आणि कधी एकदा मी घरी जाऊन भजी खातोय, असं मला झालं होतं. पोटात कावळे कावकाव करत होते. पण पाऊस काय थांबायचं नाव घेत नव्हता. एवढ्यात तिने दप्तरातून एक वही काढली. दोन पाने फाडली आणि वही दप्तरात ठेवून दप्तर पाठीला अडकवले. एक पान माझ्या हातात देत म्हणाली-
ती : तुला होडी करायला येते?
मी : नाही.
ती : मी शिकवते हं! मी करते तसं कर.
मी : हम्मम…
खरंतर मला होडी करायची नव्हती. माझ्या डोक्यात त्यावेळी फक्त भजी होते, पण ती माझा अभ्यास करून द्यायची ना, म्हणून मी सहसा तिचं सगळं ऐकायचो (मनात नसलं तरी).
ती : हे बघ हे असं कर, असं कर आणि असं कर…
मी : हममम केलं.
ती : आता हा कागद असा घडी घालून हे असं कर..
मी : हममम..केेलं.
ती : झाली होडी तयार.. किती छान ना!
मी : सोडू का पाण्यात?
ती : आपण दोघे मिळून सोडूया.
आणि आम्ही पाण्यात होड्या सोडत बसलो. पाऊस आता कमी झाला होता.
मी : चल घरी जाऊ..
ती : थांब ना.. अजून आहे पाऊस. भिजत गेलो, तर आई आणि काकू ओरडतील..
मी : मला भजी खायचेत, मी चाललो.
असं म्हणत मी जोरात उडी मारून पुढे गेलो आणि माझा पाय नेमका तिच्याच्या होडीवर पडला. होडी चिखलात रुतून चिखलमय झाली आणि तिच्या चेहर्‍यावरचे भाव क्षणात बदलले. मगाशीपासून हसणारा चेहरा आता नाराज झाला होता. मी मात्र भजी खायला पळत सुटलो…
(क्रमशः)
लेख : दिग्विजय विभुते
ट्विटर : @Digvijay_004
ई-पत्ता : digvijayjvibhute@gmail.com
संपादन व मुद्रितशोधन : मराठी ब्रेन
(लेखक अभियंता व नवउद्योजक असून, विविध विषयांवर स्वतंत्रपणे नियमित लिहितात.)
(ही कथा ट्विटर थ्रेडच्या स्वरूपात आधी प्रकाशित असून, लेखकाच्या परवानगीने प्रकाशित करीत आहोत.)
(इथे प्रकाशित होणाऱ्या लेख, साहित्य व विचारांशी मराठी ब्रेन सहमत असेलच असे नाही.)
Join @marathibraincom
लेखावरील आपल्या प्रतिक्रिया खाली दिलेल्या प्रतिक्रिया चौकटीत नक्की नोंदवा !
अशीच विविधांगी माहिती, लेख, साहित्य, बातम्या, विश्लेषण इत्यादी. थेट मराठीत जाणून घेण्यासाठी जुळून रहा www.marathibrain.com सोबत ट्विटर, फेसबुक, टेलिग्राम, इंस्टाग्राम आणि इमेलवरून.
आम्हाला लिहा writeto@marathibrain.com वर.
