“मी कोरोनातली नवरी बोलतेय”

‘कोव्हिड-१९’मुळे सगळीकडे टाळेबंदी ओढावली आणि अनेक घडामोडींसह लग्नांनावर परिणाम झाले. वाचा काय म्हणते ही कोरोनातली नवरी तिच्या मनोगतातून…

ब्रेनसाहित्य | कोरोनातली नवरी

ह्याचा मुडदा बसविला, कुठून आला आहे काय माहीत? कडू कुठला. त्या कोर्टाच्या सारख्या तारखेवर तारखा पडत आहेत. बाई काय काय प्लान केले होते मी. म्हणलं होत जरा फिरली असते, टाईम घेतला असता आणि मग विचार केला असता, तर हा बाबा दारातच येवून बसला आहे.

पुण्याला जायचं होतं लग्नाची खरेदी करण्यासाठी, काय काय घ्यायचं होत त्याची लिस्टच तयार करून ठेवली होती. मला तो अनुष्काने तिच्या लग्नात डिझाइनर ड्रेस (सभ्यसाची लेहंगा) घातला होता ना तसाच घ्यायचा होता. त्यांनापण सांगितलं होतं, तुम्हीपण विराटनी जसा ड्रेस घातला होता तसाच घ्या. तसं लग्नात घालण्यासाठी दोन चार डिझाइनचे गळ्यातले पाहिले होते, पण तेही घ्यायचे राहूनच गेले. हातावर खास अरेबिक डिझाइन ची मेहंदी काढणार होते. मेकअपसाठी एका ब्युटी पार्लरवाल्या बाईला आगाऊ पैसे पण दिले होते. गजऱ्यावाल्या पोराला एक खास गजरा तयार करायला सांगितला होता. पायात नेमकी कोणत्या प्रकारची चप्पल घालायची यासाठी पूर्ण दिवस घातला होता बाई! त्यांच्या पेक्षा उंची थोडी कमीच, म्हणून हिलवाली सैंडल घेऊ असा निर्णय घेतला होता. नखांना कोणत्या रंगाची नेलपेंट लावायची इथपासून सर्व बारीकसारीक विचार मी करून ठेवला होता. माझ्या या वयात मी कानाला आणि नाकाला धाव करून घेतलं होतं, किती रडू आलं होतं मला. खूप राग आला आहे मला त्याचा, आमच्याच वेळी असं का?

माझ्या वडिलांनी, म्हणजे माझ्या आबांनी पोरीचं लग्न म्हणून किती खटाटोप केलेला. इतक्या साऱ्या पत्रिका घरात येवून पडलेल्या. चार लॉकडाऊन, चार वेळा तारीख बदलली मी! आता मात्र बस झालं, एवढी उजळणी तर मी शाळेत असतानाही नव्हती लिहिली. आबांनी कॅमेरावाला, कार्यालय, बँडवाले,आचारी सगळे बुक केलेले होते. आमच्या यांनातर घोड्यावरच वरात पाहिजे होती. त्यांच्या मनाप्रमाणे देखील केलं होतं. जवळपास सर्व तयारी झाली होती आणि हा बाबा अचानकच येऊन बसला दारात.

शेवटी मीच निर्माण घेतला. आज माझं लग्न आहे. तालुक्याच्या ठिकाणी जाऊन छानपैकी एक साडी घेतली. मंगळसूत्र घेण्यासाठी मला आवर्जुन घेऊन गेले. हातावर अरेबिक डिझाइन नाही, पण माझ्याच मैत्रिणीनं मस्त मेहंदी काढली आहे. आई बोलली, “बाई तुला मेकअप ची काय गरज आहे. तू अशीच सुंदर दिसतीस”. मग तोपण विषय सोडून दिला. डोक्यात छानपैकी एक गुलाबाचं फुल कोणीतरी लावून गेलं. तेवढे कानाला आणि नाकाला धाव पडून ठेवलेले मात्र तसेच आहेत, होईल कधीतरी उपयोग.

आमचे हे तर चक्क हिरो होंडा वरून आले होते. एका झाडाखाली चाळीस एक लोकांमध्ये आमचं लग्न होणार होतं. कसलीही धावपळ नाही, गोंधळ नाही, किलबिलाट नाही. सर्व शांतपणे चालू होतं. माझ्या आईला तिच्या लग्नाची आठवण झाली, माझे आबा दूरच उभे होते, पण त्यांच्या डोळ्यातले अश्रू मला दिसत होते. आबा मला बोलले, “बाळा तुझ्या सर्व इच्छा पूर्ण करू शकलो नाही”. पण आबा खरं सांगू, मी पण त्याच समाजाचा भाग होते जो मला दाखवला गेला होता. आज मी खूप आनंदानी सासरी चालली आहे. तुम्ही माझी काळजी करू नका. “येते…”.

“थँक्स कोरोना !”