ती, मी आणि पाऊस : भाग २
“एकेदिवशी संध्याकाळी ती बाजारात भाजी आणायला गेली. जाताना मला चल म्हणाली, पण मी टिव्ही पहात होतो, त्यामुळे नाही गेलो. ती गेली आणि साधारण दहाच मिनिटांत पाऊस पडायला सुरुवात झाली. सगळीकडे अंधारून आलं. विजांचा कडकडाट…”
साप्ताहिक सदर | ती, मी आणि पाऊस
असेच दिवसांमागून दिवस जात होते. आमची मजा-मस्ती, शाळा, सगळंच मस्त चालू होतं. आमची मैत्रीपण घट्ट होत चालली होती. साधारणतः ‘तुझं माझं जमेना आणि तुझ्यावाचून करमेना’ अशाप्रकारच्या नात्याला आमच्यात सुरुवात झाली होती.
आधी वाचा | ती, मी आणि पाऊस : भाग १
आता आम्ही सातवी-आठवीला गेलो होतो. आम्ही सायकल वरून जायचो शाळेला. भारी वाटायचं एकदम. कधी कधी आम्ही एकाच सायकलवरून यायचो. म्हणजे व्हायचं काय, कोणीतरी मुद्दाम खोड्या काढायचं आणि तिच्या सायकलची हवा सोडायचं. मग तीची सायकल पंक्चर काढायला दुकानात ठेवून आम्ही माझ्या सायकलने घरी जायचो.
एक दिवस मी ठरवलं, की कोण खोड्या काढातयं हे शोधून काढायचं आणि त्याला धरून मारायचं. मी सायकल स्टँडच्या मागे एका आडोशाला लपून बसलो. तिची सायकल मला बरोबर दिसत होती. बराच वेळ वाट पाहिली, पण कोणी आलेच नाही. मी तिथून बाहेर पडणार एवढ्यात समोरून ती येताना दिसली. मी पुन्हा लपलो. पहातो तर काय, ती स्वतःच तिच्या सायकलच्या टायरला खिळ्याने भोक पाडत होती! मला कळेना, “ही असं का करतेय?” मी ताडकन बाहेर आलो आणि तिच्यासमोर येऊन उभा राहिलो. तिलाही सुचायचं बंद झालं. मी तिच्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने पाहिलं आणि तिने मला घट्ट मिठी मारली. मी विचारलं “असं का करतेय?” तर ती ‘”काही नाही” म्हणाली आणि निघून गेली. मी ठोंब्यासारखा विचार करत उभा राहिलो. तिला माझ्यामागे सायकलवर बसायला आवडतं म्हणून असं करतेय, हेपण कळलं नाही मला.
नंतर थोड्या दिवसांनी हा प्रकार जरा बंद झाला. आमच्यातले बोलणेपण कमी झाले होते. ती माझ्यासोबत बोलताना जरा अवघडल्यासारखी वाटायची, नजर चोरायची. शाळेत आम्हाला पौगंडावस्थेतील शारीरिक व मानसिक बदल या विषयावर माहिती दिली जायची. आधी मला नीट काय कळायचं नाही, पण आता हळूहळू समजायला लागलं होतं. तिच्या वागण्याचा-बोलण्याचा अर्थ समजायला लागला होता. दिसायला खुप सुंदर होती. हसताना तिच्या गालावर खळी पडायची, जणू पारिजातकाचे फुल पडल्यासारखी. केसांची बट एका बोटाने कानामागे सरकवताना एकदम मस्त दिसायची.
एकदा दहावीच्या एका पोराने तिला चिठ्ठी दिली. तिने ती चिठ्ठी न उघडता सरळ मला आणून दिली. मी चिठ्ठी पाहिली, तर त्यात “I love u” लिहिलं होतं! मी तिच्याकडे बघत उभा राहिलो, मला काहीच सुचेना.
ती : असा बघत काय उभा आहेस? त्या दहावीच्या वर्गातल्या त्या मुलाने दिलीये मला.
आता माझ्या डोक्यात झिनझिन्या यायला लागल्या. डोकं एकदम गरम झालं, कानातून वाफा आल्यासारखं. मी सरळ दहावीच्या वर्गात घुसलो आणि मारामारी करून आलो. मलापण मार खावा लागला तेव्हा, पण ती जाम खुश झाली होती. आता आमच्यातला मोकळेपणा वाढला होता. एकदम पहिल्यासारखी बिनधास्त बोलू लागली होती ‘ती’. कदाचित माझी परिक्षा घ्यायला तिने मुद्दाम ती चिठ्ठी घेतली असावी आणि मुद्दाम मला आणून दिली असावी.
एकेदिवशी संध्याकाळी ती बाजारात भाजी आणायला गेली. जाताना मला चल म्हणाली, पण मी टिव्ही पहात होतो, त्यामुळे नाही गेलो. ती गेली आणि साधारण दहाच मिनिटांत पाऊस पडायला सुरुवात झाली. सगळीकडे अंधारून आलं. विजांचा कडकडाट होत होता. त्या इर्ष्येवर ढग गडगडाट करत होते. जोराचा पाऊस सुरू झाला. काकू (तीची आई ) गडबडीत आमच्या घरात आल्या आणि मला म्हणाल्या “छत्री घेऊन बाजारात जातोस का रे? पाऊस जोरात पडतोय, भिजत येईल पोरगी. घरात कोणीच नाही, नाहीतर मीच गेले असते.”
मी पटकन दोन छत्र्या घेऊन घराबाहेर पडलो. भरभर चालत बाजाराकडे निघालो होतो. वाटेत ती उभी होती, एका आडोशाला. थोडीशी भिजलेली. मी एक छत्री तिला दिली आणि आम्ही चालू लागलो. जोराच्या वाऱ्याने तीची छत्री उलटली आणि एक काडी तुटली. तिने छत्री बंद केली आणि तशीच चालू लागली. त्याक्षणी मी माझी छत्री तिच्या डोक्यावर धरली. ती नाजूक हसली. मलापण मनात काहीतरी छान-छान वाटायला लागलं होतं.
दोघेजण थोडं-थोडं भिजत होतो. मी तिरक्या नजरेने पहात होतो तिच्याकडे (कदाचित ती पण). भिजल्यावर खुपच मस्त दिसत होती ती. एखाद्या नाजुक फुलावरून दवाचा थेंब खाली पडावा, तसं तीच्या केसांतून आणि चेहर्‍यावरून पावसाचे पाणी टिपकत होते. मी ते सगळं चोरट्या नजरेने टिपत होतो. चालताना अधूनमधून एकमेकांना एकमेकांच्या हाताचा स्पर्श व्हायचा. जरा शहारल्यासारखं वाटायचं.
तसं, आम्ही लहानपणापासूनच एकत्रच, त्यामुळे एकमेकांचे स्पर्श आम्हाला नवीन नव्हते. पण हा स्पर्श चेहर्‍यावरचे भाव बदलत होता. ती लाजून स्मितहास्य करायची आणि मला ते पुन्हा पुन्हा पहावं वाटायचं. चालत भिजत आम्ही घरी पोहोचलो. दारात आमच्या दोघांच्याही मातोश्री उभ्या होत्या. आम्हाला भिजलेलं पाहून त्यांनी ओरडायला सुरुवात केली. आम्ही मात्र चोरून एकमेकांकडे पाहिले आणि ती तिच्या घरात गेली अन् मी माझ्या. पण चेहर्‍यावरचे ते स्मितहास्य मात्र तसेच होते…
(क्रमशः)
लेखक : दिग्विजय विभुते
ट्विटर : @Digvijay_004
ई-पत्ता : digvijayjvibhute@gmail.com
संपादन व मुद्रितशोधन : मराठी ब्रेन
(लेखक अभियंता व नवउद्योजक असून, विविध विषयांवर मुक्तलेखन करतात.)
(ही कथा ट्विटर थ्रेडच्या स्वरूपात प्रकाशित असून, लेखकाच्या परवानगीने पुनर्प्रकाशित करीत आहोत.)
(इथे प्रकाशित होणाऱ्या लेख, साहित्य व विचारांशी मराठी ब्रेन सहमत असेलच असे नाही.)
Join @marathibraincom
लेखावरील आपल्या प्रतिक्रिया खाली दिलेल्या प्रतिक्रिया चौकटीत नक्की नोंदवा !
अशीच विविधांगी माहिती, लेख, साहित्य, बातम्या, विश्लेषण इत्यादी. थेट मराठीत जाणून घेण्यासाठी जुळून रहा www.marathibrain.com सोबत ट्विटर, फेसबुक, टेलिग्राम, इंस्टाग्राम आणि इमेलवरून.
आम्हाला लिहा writeto@marathibrain.com वर.
